Gisteren ben ik 30 geworden. Waar ben ik trots op?
(01 juli 2020)
Passend bij deze gekke (corona) tijd heb ik besloten om tijdens mijn 30e verjaardag mijn aandacht naar binnen te richten in plaats van het uitbundig te vieren zoals ik normaal gesproken doe. Als cadeautje aan mijzelf heb ik stilgestaan bij wat ik heb bereikt in mijn 30 levensjaren, waar ik trots op ben.
–> Laat ik bij het begin beginnen. Als kind ben ik twee keer extra van school verwisseld. Mijn eerste basisschool ging failliet en in het 1e jaar van de middelbare ging ik van een Mavo(/tl) school naar een Havo school. Dat was elke keer weer spannend en is toch goed gegaan.
–> Op school had ik het niet altijd makkelijk. Op de Havo ging ik heel goed, maar er gebeurde thuis veel en het onderwijssysteem was niet altijd even stimulerend voor mij. In 4 havo bleef ik bijna zitten, omdat ik te veel afgeleid raakte. Om dezelfde reden heb ik een herkansing gehad bij mijn eindexamens en uiteindelijk ben ik toch geslaagd.
–> Als 18 jarig guppy ging ik op mijzelf wonen in Amsterdam. Ook spannend!
–> Op mijn 20e had ik een Hbo SJD diploma op zak en ondanks de crisis mocht ik tijdens mijn afstuderen al in een Hbo-functie aan de slag bij mijn stageplek: de toenmalige Dienst Maatschappelijke ontwikkeling van de Gemeente Amsterdam.
–> Op mijn 24e werd ik beleidsadviseur Sluitende Aanpak Jongeren (Dienst Sociaal Domein) bij de gemeente Almere. Daarnaast volgde ik een tweejarige Master Social Work opleiding die ik afrondde met een dikke vette 9.
–> Toen ik 26 was, kwam ik in een burn-out terecht. (Eigenlijk zat ik daar al langer in, maar dat wist ik toen nog niet.) Het revalidatietraject en de therapie die mij werd aangeboden greep ik met beide handen aan en ik begon aan een diep bewustzijnsproces.
–> Ik besloot op wereldreis te gaan en waagde hiermee een nog grotere sprong in het diepe. Ik kwam uit mijn burn-out, overwon veel angsten en heb intens genoten.
–> Bij terugkomst begon ik aan de Yin yogadocent opleiding en startte ik mijn eigen bedrijf Yin Balance Life van waaruit ik op verschillende plekken yogales gaf (bedrijfsleven, fysiopraktijken, sport- en yogascholen, privéyoga).
–> In het sociaal domein vond ik eindelijk de rol die mij op het lijf geschreven was: buurtwerker/ community worker vanuit het Welzijnswerk in mijn geliefde stad Amsterdam.
–> Ik bleef mij ontwikkelen en bijscholen op het gebied van yoga & coaching en op deze manier cadeautjes aan mijzelf geven.
–> Toch lonkte een ander soort avontuur. Samen met mijn vriend trok ik 9 maanden met een camper door het zuiden van Europa om te ontdekken of ik daar wilde wonen en werken. De ultieme levenstest als je het mij vraagt.
–> Corona kwam. Ik maakte pas op de plaats en schakelde snel om. Nu ben ik weer aan het genieten van mijn leven in Amsterdam en werk als buurtwerker. Dit maal in mijn eigen buurt! Daarnaast ben ik rustig aan het verkennen hoe ik mijn rol als yogadocent en coach weer kan vervullen.
Nu ben ik 30 en trots op al deze dingen die ik heb bereikt. Toch, waar ik het meest trots op ben is niet mijn schoolloopbaan of mijn carrière. Het is dat ik heb leren luisteren naar mijn gevoel. Dat ik ben gaan inzien dat het leven een groot avontuur is dat altijd twee kanten zal hebben. Dat ik dit gegeven heb leren omarmen en ervan kan genieten.
Dit is een tijd van kracht, betekenisgeving en vernieuwing. Nederland, here I come!
(30 maart 2020)
Vanaf een boot op open zee, het begin van een spannende tocht huiswaarts, schrijf ik over de verassende wending die mijn reis heeft genomen en dit wil ik graag met jullie delen.
De afgelopen zeven maanden heb ik samen met mijn vriend en onze camper door Zuid Europa gereisd. Op zoek naar een nieuwe woonplek, op zoek naar een nieuwe werkplek. We gingen dit avontuur aan met een open houding. Ons nieuwe thuis zou Spanje, Portugal of Italië kunnen worden, of misschien zouden we ontdekken dat we toch liever in Nederland willen wonen en werken, dachten we. En wat er ook uit zou komen, het zou goed zijn.
Een paar weken geleden, voor de uitbraak van het Corona virus, speelden wij al met de gedachte om terug te gaan naar Nederland. Nooit hadden we kunnen vermoeden dat dit in zo’n stroomversnelling terecht zou komen vanwege een wereldcrisis van ongekende orde. Een crisis die bijna alle mensen over de hele wereld dwingt om stil te staan, te vertragen. Om naar binnen te keren, letterlijk (in huis) en figuurlijk (in jezelf).
Mijzelf heeft dat het volgende inzicht opgeleverd: in eerste instantie, na het doorhakken van de knoop om terug te keren, bekroop mij het gevoel van falen. Ook al had ik met mijzelf afgesproken dat elke uitkomst van dit avontuur ‘’goed zou zijn’’, toch voelde het alsof mijn droom niet zou uitkomen. En dat na zo’n lange reis! Maar na verstilling en zelfonderzoek ontdekte ik: mijn droom is al uitgekomen. Ik heb zeven maanden lang mogen reizen, ontdekken, genieten, ervaren, freewheelen, kamperen, stille wensen aandacht kunnen geven en uit laten komen (zoals meer mediteren, schrijven, in de natuur zijn) en bovenal, heel veel geleerd. Over mijzelf, mijn vriend, onze relatie, mijn relaties met anderen, over de natuur en de wereld in zijn geheel. Over de kracht van uitproberen, bescheidenheid, lef, verbinding en verstilling. En ik mag Nederland weer mijn ”thuis” noemen. Daar ben ik extreem dankbaar voor.
Je zou kunnen zeggen dat ik mijn camper nu inruil voor een rugzak. Een opnieuw ingepakte rugzak die ik mee terug neem naar Nederland om daar aan een nieuw avontuur te beginnen. En net als zeven maanden geleden, ga ik dit avontuur aan met een open houding. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Dit keer helaas in een wereld die op zijn kop staat. Juist nu kijk ik er meer dan ooit naar uit om te ontdekken hoe ik van meerwaarde kan zijn in Nederland. Voor mijzelf, mijn omgeving, voor de maatschappij. Dit is een tijd van angst en onzekerheid, maar bovenal een tijd van kracht, betekenisgeving en vernieuwing. Ik heb ontzettend veel zin en energie om mij daar voor in te zetten. Nederland, here I come!
Lockdown op Sardinië vanuit de camper: hoe is dat in de praktijk?
(13 maart 2020)
Tot een paar dagen geleden konden wij ons heerlijk afzonderen van de Corona chaos, zelfs toen we voet op Italiaanse bodem zette. Niet op het vaste land, maar op Sardinië vertoeven we inmiddels alweer twee weken met onze camper. We spraken wat eilandbewoners die benieuwd waren hoe wij nu tegen Italië aankeken en verder was de sfeer op het ruige Italiaanse eiland tot nu toe zoals wij dat gewend waren van Sardinië: relaxed.
Gisteren werden we, na officiële afkondiging van de lockdown in heel Italië, dan toch met onze neus op de feiten gedrukt toen we vriendelijk doch serieus aangehouden werden door de Garabinieri, de Italiaanse politie. Tot dit moment voelden we ons vogelvrij op het eiland, zoals het camperleven ons tot nu toe overal heeft laten voelen, maar nu werden al onze gegevens uitgebreid genoteerd en geregistreerd. We kregen een Italiaans formulier in onze handen gedrukt en met behulp van google translate en vrienden begrepen we dat alleen op vertoon hiervan nog gereisd mag worden voor urgente zaken als boodschappen en medicatie.
Balennnn! Want dit geeft een heel ander, minder leuk gevoel over ons bezoek aan het eiland. Sardinië ervaren zoals het normaal gesproken is en huizen of grond bekijken om te ontdekken of we hier willen wonen zit er voorlopig helaas niet in. En het is niet te zeggen hoe lang de lockdown precies gaat duren. Daarbij merken we dat, net als in de rest van Italië, ook het leven op Sardinië verandert. Op straat is het stil. Iedereen die je nog wel tegenkomt (bijv. in de supermarkt) draagt handschoenen en een mondkapje. Mensen reageren paniekerig wanneer ze ons en de camper zien. Sommigen vragen van een afstandje hoe lang we al op het eiland zijn en of we al geregistreerd zijn. Anderen maken een afwijzend gebaar met hun vinger of kijken ons boos aan.
Even voelde ik de paniek en dacht, we moeten hier weg! Gisteravond heb ik dan ook doorgebracht met checken of de boten nog uitvaren vanaf Sardinië (terug naar Spanje) en of er nog vluchten gaan naar Nederland. Ik heb zelfs gekeken naar de mogelijkheid om de oversteek naar Corsica te maken. Met een uurtje varen ben je op Franse bodem en daar zal het nu wel veel aangenamer zijn dacht ik. Maar al snel (mede dankzij de relaxte houding en kritische vragen van mijn vriend) vroeg ik mij af, is dat wat ik wil? Hals over de kop dit prachtige eiland verlaten, waar ik nog lang niet op uitgekeken ben? Waar ik speciaal naartoe ben gekomen als onderdeel van een driedelige reis om uitgebreid te onderzoeken of dit mijn nieuwe thuis kan worden? Nee, dat is niet wat ik wil. Ik wil aankijken hoe de situatie zich hier ontwikkelt en hoe ik mij daarbij voel. Ik wil Sardinië een kans geven.
Na een kar vol water en eten in de camper te hebben geladen, hebben we een rustig plekje gevonden aan een prachtige baai in het Noorden van Sardinië. Voldoende in de buurt van de haven en het vliegveld voor het geval we ons bedenken (als dit nog mogelijk is), voldoende uit de buurt van andere mensen en de paniek. Nu besef ik mij dat ik eigenlijk geen betere plek kan bedenken om te zijn totdat de wereld het Coronavirus de baas is geworden. Ik kan niemand besmetten, niemand kan mij besmetten en ondertussen kan ik elke dag een duik nemen en naar de zonsondergang kijken!
Van waarde zijn zonder jezelf te verliezen
Hoe ik leerde om iets te betekenen voor de ander zonder mijzelf te verliezen (nadat ik mijzelf verloren had)
(28 januari 2020)
Mijn ‘’roeping’’
Als kind wist ik: ik wil iets voor anderen betekenen. Als ik erop terugkijk, besef ik mij dat ik van jongs af aan een groot inlevingsvermogen heb en zeer sensitief ben voor en begaan met mijn omgeving. Het was voor mij vrij duidelijk dat mijn studie iets te maken moest hebben met onze maatschappij en het opkomen voor mijn medemens. De HBO opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening leek mij het meest passend bij mijn ambities en al snel ontdekte ik dat ik veel affiniteit had met de jongerendoelgroep. Meer specifiek: jongeren in een minder kansrijke omgeving. Later in mijn werk heb ik mijn focus verbreed op meerdere doelgroepen, maar wat bleef was mijn gevoel, een behoefte die aanvoelde als een soort roeping om te zorgen dat mensen in de schaduw gehoord worden, geholpen worden. Zorgen dat iedereen krijgt waar hij of zij recht op heeft: kansen.
Te ambitieus
In het begin van mijn carrière hield ik mij vooral bezig met één op één begeleiding van voortijdig schoolverlaters. Door deze praktijkervaring begon het al snel te kriebelen om op grotere schaal iets te kunnen betekenen voor de doelgroep. Ik werd beleidsadviseur en voelde mij gedreven om te ontdekken welke onderwerpen niet onbesproken konden blijven, aandacht verdienden en te zorgen dat ze deze aandacht kregen. Vervolgens om te onderzoeken welke acties er nodig waren om kansen voor deze doelgroep te vergroten en deze ook te initiëren, coördineren, begeleiden en evalueren om te zorgen dat er echt verschil gemaakt werd. Tegelijkertijd probeerde ik de (gemeentelijke) organisaties waarvoor ik werkte van binnenuit te veranderen waar ik vanuit mijn idealen vond dat dit nodig was. Op operationeel, tactisch en strategisch niveau bemoeide ik mij met meer dan van mij gevraagd werd, gedreven door mijn sociale kijk op de wereld. Klinkt misschien iets te ambitieus? Dat was het ook.
Een schaduw genaamd ‘’Burn-out’’
Zonder dat ik het door had, kwam ik een paar jaar geleden zelf in de schaduw terecht. Een schaduw van onrust, ontevredenheid, oververmoeidheid, onverschilligheid, angst, heel veel hoofdpijn en somberheid. Een schaduw die ook wel burn-out genoemd wordt. Ik raakte het overzicht kwijt, had het gevoel verwijderd te zijn van mijn kern. Mijn enthousiasme en passie verdween, ook al probeerde ik daartegen te vechten want mijn passie was mijn grootste goed. Dat hield mij op de been zo bleek. Ik ontdekte in een periode van rust (wat lang niet altijd als rust voelde), intensieve revalidatie en het beoefenen van (yin) yoga dat ik bepaalde signalen van mijn lichaam en geest al heel lang negeerde. Te lang. Door mij bijna volledig te richten op mijn omgeving en de rollen die ik op mij had genomen, had ik afstand gecreëerd tot mijzelf. Ik wist altijd heel goed wie ik was en wat ik wilde en opeens was ik daar niet meer zo zeker van. Van buiten leek ik in balans, maar in werkelijkheid was er nauwelijks sprake van verbinding tussen mijn lichaam, geest en emotie. In tegendeel, er was eerder sprake van ontkoppeling tussen mijn voelen, denken en doen.
Vluchten, vechten, bevriezen
Eigenlijk hield ik mijzelf een beetje voor de gek. En eerlijk gezegd denk ik dat wij dat allemaal wel eens doen. De een meer dan de ander. Door mijn burn-out ervaring en de (zelf)studie die ik ervan gemaakt heb, heb ik geleerd dat veel van ons de neiging hebben om te vluchten, vechten of bevriezen om emoties niet te hoeven voelen die juist gevoeld moeten worden (zodat ze vervolgens kunnen oplossen). Onopgeloste emoties, ofwel niet volledig doorvoelde emoties, blijven vastzitten. Klein of groot, dit geldt voor emoties van elke ordergrootte. Ze nestelen zich ergens in je lichaam of geest kruipen in een hoekje en blijven daar zitten. Veilig en diep weggestopt, maar op verschillende manieren laten ze af en toe (en in sommige situaties steeds vaker en intenser) weten dat ze er zijn en dat ze aandacht nodig hebben. Fysiek bijvoorbeeld d.m.v. spierspanning, hoofdpijn, rugklachten, eczeem, verminderde of toenemende eetlust, spijsverteringsproblemen, lage energie of duizeligheid. Op mentaal vlak bijvoorbeeld d.m.v. gebrek aan concentratie, lusteloosheid, onrust en slapeloosheid of door gevoelens van frustratie, boosheid, angst, schaamte of falen. Hoe zich dat precies uit en in welke combinatie, dat is voor iedereen anders. Bij mij resulteerde het zich voornamelijk in jarenlange extreme hoofdpijnklachten en de burn-out als climax, maar als ik eraan terugdenk werd mijn leven ook behoorlijk beïnvloed door angsten.
Het duister aftasten
Ik had in de loop der jaren verschillende dingen uitgeprobeerd zoals diverse medicatie, fysiotherapie, medische en psychologische consulten, cranio-sacraaltherapie, ontspanningsmassages, accupunctuur, hypnotherapie en osteopathie, dus je zou kunnen zeggen dat ik mijzelf behoorlijk serieus nam. Pas door de burn-out werd ik gedwongen ècht serieus naar mijzelf te kijken door met de ogen wijd open en borst vooruit de schaduw in te stappen. Het duister volledig af te tasten door elk kiertje, hoekje en gaatje van die duisternis te onderzoeken om vervolgens dat wat ik ontdekte over mijzelf volledig te omarmen. Yin Yoga heeft mij geholpen deze stap te durven zetten en ermee door te gaan, ongeacht wat ik tegenkwam. Met behulp van lichaamshoudingen, ademhalingsoefeningen en meditatie ervaarde ik heel letterlijk dat er alleen nu is, dat alleen dit moment bestaat en ik zelf kan kiezen waar ik mij op wil focussen in dat moment. Dit lukt me niet altijd, maar wel veel vaker dan voorheen en dat maakt een groot verschil in hoe ik mij voel. Al vanaf de eerste yogales merkte ik verlichting van fysieke klachten en een groter relativeringsvermogen op en uiteindelijk heeft het mij veel vertrouwen, inzicht en rust gegeven. Nu kan ik mij geen betere, veiligere en fijnere manier bedenken om jezelf echt te leren kennen en omarmen dan met yoga. Dit heeft mij ertoe bewogen om naast mijn werk in het maatschappelijke veld yin yogadocent te worden.
Geen alwetende superheld
Mijn passie en idealen zijn onverminderd, maar één ding is anders; ik weet nu hoe ik iets voor een ander kan betekenen zonder mijzelf te verliezen. Ik heb geleerd hoe belangrijk het is om mijzelf op de eerste plek te zetten en dit niet egoïstisch te vinden, omdat ik daardoor juist veel meer van waarde kan zijn voor de ander. En over dat ‘’van waarde willen zijn’’ heb ik geleerd dat ik mijzelf niet te belangrijk hoef te maken. Ik ben geen alwetende superheld, niemand is dat en niemand hoeft dat te zijn. Ik mag ontspannen en erop vertrouwen dat alles goedkomt. Belangrijker is hoe ik een bijdrage wil leveren aan de wereld gebaseerd op wat ik leuk vind om te doen en waar ik energie van krijg. Dan is er sprake van een echte, gezonde balans. Een half jaar geleden heb ik de training: ‘’begeleiden bij burn-out’’ voor professionals gevolgd, omdat ik graag anderen wil helpen deze wake up call te begrijpen, te benutten en te ervaren als iets positiefs dat je verder op weg helpt naar een meer authentiek en harmonieus leven.
Rollenspel
Alle rollen die ik in mijn schoot geworpen heb gekregen: mens, kind, dochter, zusje, nicht, meisje, vrouw, volwassene, vriendin, geliefde, tante en alle rollen die ik bewust op mij heb genomen: de rol van jongerentrajectbegeleider, beleidsadviseur, onderzoeker, buurtwerker, welzijnscoach, yogadocent en reiziger hebben allemaal bijgedragen aan waar ik op dit moment sta in mijn leven en de inzichten die ik tot nu toe heb opgedaan. Bijvoorbeeld het inzicht dat niets blijft zoals het is en dus ook ikzelf continu verander. Daarom vind ik de vraag ‘’wie ben ik?’’ niet meer zo belangrijk. Ik ben ontzettend benieuwd welke rollen ik nog meer mag vervullen, hoe ik nu en in de toekomst van betekenis mag zijn en wat ik nog meer zal leren en ervaren. Eén ding weet ik zeker: ik zal het met open armen ontvangen.
Ter afsluiting:
Terwijl ik dit verhaal teruglees moet ik opeens denken aan de betekenis van mijn tweede naam:
Levina
1) ‘’vriendin’’
2) ‘’zorg voor de ander’’
Wie ben ik? Mijn zoektocht naar een meer authentiek en gebalanceerd leven in een notendop
(26 november 2019)
Op zoek naar een nieuw thuis
Twee maanden geleden woonde ik nog in een appartementje op drie hoog in Amsterdam. Nu leef ik vanuit een camper samen met mijn vriend Shanti en reis ik door het zuiden van Europa (Spanje, Portugal en Italië) op zoek naar een nieuwe woonplek en proberen we steeds meer (milieu)bewust te leven.
Droom
In Amsterdam werkte ik als Social Worker, Welzijnscoach en Yogadocent. Nu geef ik yogales vanuit de bus en maak ik zelf facemist-sprays en rollers op basis van etherische oliën. Onze droom is om te bouwen aan een plek in de natuur waar mensen terecht kunnen voor (kite)surfen, yoga, unieke slaapplekken, gezelligheid en creativiteit, maar ook voor coaching/ begeleiding op het gebied van welzijn en burn-out. Een relaxte plek waar mensen zich thuis voelenen tegelijkertijd op een speelse en veilige manier uitgedaagd worden om (zichzelf) te ontdekken. Op milieuvriendelijke wijze.
Zoektocht delen
Het zou ook kunnen dat we tijdens deze reis ontdekken dat we onze droom willen realiseren in Nederland. We weten dus niet wat de uitkomst van onze zoektocht zal zijn en geen dag is hetzelfde. Een avontuur dat ik graag deel met anderen, om te inspireren of gewoon een kijkje in de (camper)keuken te geven.
Aanleiding/ achtergrond
Na de HBO opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening ben ik in 2011 gaan werken voor de gemeente Amsterdam als jongerentrajectbegeleider. In 2014 maakte ik de overstap naar de functie van beleidsadviseur Onderwijs & Jeugd bij de gemeente Almere. Tegelijkertijd met die nieuwe baan heb ik de duale Master Social Work gevolgd en in 2016 afgerond. Deze leuke maar zware combinatie samen met andere factoren leidde tot kortsluiting in mijn lichaam en geest, ik kwam in een burn-out terecht met alle gevolgen van dien en heb deze situatie gebruikt om meer over mijzelf, mijn wensen en behoeften te ontdekken.
Kort na herstel van mijn burn-out heb ik ontslag genomen en ben ik op reis gegaan. Gelijk na terugkomst, in het voorjaar van 2018, startte ik met de Yin Yoga Teacher-training. Niet veel later begon ik met lesgeven bij verschillende yoga- en sportscholen, een fysiopraktijk en in het bedrijfsleven. Daarnaast werkte ik kort voor het Nederlands Jeugdinstituut en vond ik uiteindelijk mijn plek bij de Amsterdamse welzijnsorganisatie Combiwel als Buurtwerker en Welzijnscoach. Vanuit die rol heb ik een training gevolgd voor professionals in begeleiden bij burn-out.
Ondanks of misschien wel dankzij het feit dat ik nu goed in mijn vel zit, heb ik besloten het over een heel andere boeg te gooien en op een nieuw avontuur te gaan. Want dat is wat ik misschien wel het leukste vind aan het leven. Tijdens de reis en op onze nieuwe woonplek wil ik al deze verschillende ervaringen, kennis en kunde bundelen en combineren met de skills van mijn vriend, ook sociaal werker met de ambitie om (kite)surfinstructeur te worden. Zoektocht delen
Het zou ook kunnen dat we tijdens deze reis ontdekken dat we onze droom willen realiseren in Nederland. We weten dus niet wat de uitkomst van onze zoektocht zal zijn en geen dag is hetzelfde. Een avontuur dat ik graag deel met anderen, om te inspireren of gewoon een kijkje in de (camper)keuken te geven.
